Winnaar Frank van Os, die experimenteert met de neerslag van geluidsgolven in klei, krijgt de mogelijkheid om een paar maanden in het EKWC te werken en te wonen. Een onvergetelijke ervaring weet hij achteraf te melden.
Over Frank van Os
In 2016 organiseerde Utrechtse Aarde de tentoonstelling Nieuwsgierigheid.
Omdat wij keramisten de eigenschap nieuwsgierigheid gemeen hebben met wetenschappers, zochten we contact met De Universiteit van Utrecht. Wij gingen exposeren in de Hortus Botanicus aan de Lange Nieuwstraat en wij boden de expositie als een cadeautje aan, aan een jarige Universiteit.
Het thema Nieuwsgierigheid werd uitgangspunt van een wedstrijd tussen de deelnemende keramisten. Wie van ons liet zijn nieuwsgierigheid het meest zien in zijn werk?
Ranti Tjan , directeur van het EKWC bracht soelaas. Hij riep het werk Frank van Os uit als het meest innovatieve; het meest een experiment. Frank won niet alleen de eer maar Ranti Tjan bood Frank ook een residentieplaats aan van 2 maanden in het EKWC.
Hoe het Frank is vergaan op het EKWC lees je hieronder.
Lisanne Van Zanten sprak met hem.
Frank experimenteerde al lang met keramiek en geluid. Geluidstrillingen probeerde hij zichtbaar te maken door chamottekorrels te strooien op keramische platen en die patronen te laten verstenen in de oven . Ook al eerder liet hij natuurkundige principes los op keramiek. Dat betekent dat hij in eerste instantie niet bezig is met het zoeken naar schoonheid in esthetische zin. Hij zocht de schoonheid van de natuurkundige orde.
Dáárom was zijn werk van een andere signatuur dan die van de andere keramisten. Dáárom viel het werk Ranti Tjan op: werk van een groot experimenteel gehalte van een nieuwsgierige geest.
Frank was echt blij verrast om een residentie in het EKWC te winnen. Maar het was ook pittig vertelde hij.
Hij ging 2 maanden wonen in het EKWC. Dat betekende bijvoorbeeld voor hem nieuwe medebewoners, collega`s waar je `savonds mee kookte, at, afwaste en héél véél discussieerde over het werk. Het betekende dat de staf van de werkplaats hem een zee van mogelijkheden aanbood op keramisch gebied. En dat niet allen. Hij werd met raad en daad bijgestaan als hij hulp nodig had.
Het betekende dat Frank zich 2 maanden het apezuur werkte om alles uit zijn residentie- tijd te halen wat mogelijk was.
Frank werkte aan 2 projecten tegelijkertijd: Hij ging verder met geluidsgolven en keramiek.
Dat experiment werd uitgebreid met het toepassen van andere materialen zoals vloeistoffen, gietklei, gips en rubber. Dit experiment maakte in deze tijd een flinke groei door.
Daarnaast startte hij het experiment om electroluminescentie te verbinden met keramiek.
Dat betekende dus werken met elektriciteit, licht en klei. Dit lichtproject heeft aardige testresultaten opgeleverd en is voor de komende tijd een bron van inspiratie.
De 2 maanden waren zo voorbij. Van één kant veel te kort. Het werk was nog lang niet klaar. Van de andere kant was Frank gesloopt: zo intensief bezig kunnen zijn met je werk, met al die nieuw aan -gereikte mogelijkheden, met al die mensen waar je mee samen leefde en je werk mee besprak, Frank vond het een fantastische ervaring Hij heeft het EKWC verlaten met een rugzak vol ideeën en mogelijkheden om zijn experimenten thuis in zijn eigen atelier voort te zetten .
De residentietijd is afgesloten met een middag waarin alle deelnemers van het EKWC hun vorderingen aan het publiek toonden. Het Bestuur van UA was hier natuurlijk ook van de partij. Wij waren onder de indruk van de groei van het werk in Frank`s proces. Maar ook van de geweldige werksfeer in het EKWC. Alle die internationale studenten verstonden elkaar dankzij de taal van de keramiek.
Frank gunt iedere kunstenaar, uitvinder of vormgever een periode in het EKWC. Hij is er een professional geworden en hij heeft meer zelfvertrouwen gekregen, zegt hij zelf. De interactie met de andere internationale studenten maakte zijn blik open en vrij en bracht hem een schat aan mogelijkheden voor de toekomst.
