aktueel
utrechtse aarde al meer dan 25 jaar
utrechtse aarde maakt van klei verhalen en vormen, verzinsels soms.
De basis is vele eeuwen oud.
Bewerkingen en toevoegingen zijn van vandaag,
morgen soms. De hete adem van de oven legt keihard
en toch breekbaar vast wat in de hoofden van de keramiek- kunstenaars speelt. Precies, puntgaaf, ongeveer soms.
utrechtse aarde begint – meer dan ! – 25 jaar geleden in de hoofden van twee keramisten: Gert de Rijk en Brigitte Reuter. Ze willen laten zien dat keramiek ook kunst kan zijn; de truttigheid voorbij.
En dat Utrecht met een lange toonaangevende traditie op dit gebied nog steeds bijzondere vruchten voortbrengt.
utrechtse aarde komt al snel op stoom. Utrechtse keramisten tonen in tuinen en huizen, bijna-kastelen soms, wat hun beroert. Deze jaarlijkse traditie blijkt een succes. Een landelijke trekpleister zelfs.
Het weigeren van de broodnodige subsidie door de gemeente Utrecht leidt tot een lange winterslaap.
utrechtse aarde laat zich in 2015 wakker kussen. Door jong talent, nieuwe ambities, sluimerende plannen, contacten met andere kunstdisciplines. Ze hervormt zich tot een landelijk podium voor hedendaagse keramiek en kunstzinnige kruisbestuiving. Met bijzondere gelegenheidsexposities: samenwerking annex eerbetoon. Met meubelmakers en designers, met de lustrumvierende Universiteit Utrecht, met het Festival Oude Muziek.
In memoriam
De herinnering blijft…
UA mist Johan Vijverberg
Johan Vijverberg is niet meer. Maar natuurlijk zijn er de herinneringen. En die zijn kleurrijker dan hij zichzelf doorgaans presenteerde; in keurig grijs en vooral niet te opvallend. In het bestuur van Utrechtse Aarde was hij niet alleen een vaste kracht, maar vooral een vaste waarde. Bij hemelbestormende plannen en luchtfietserij trok hij bedachtzaam een wenkbrauw op en gidste vriendelijk richting praktische routes om keramiek voor het voetlucht te krijgen.
Flirten met andere kunstdisciplines vond hij prima, maar het moest wel uitmonden in een keurige verbintenis waarbij alles goed geregeld was. Johan was altijd nauwgezet, maar nooit pietluttig. Ook beheerste hij de taal van financiers en subsidieverstrekkers. En dat gaf Utrechtse Aarde bij haar projecten vaste grond onder de voeten.
Utrechtse Aarde heeft Johan ook leren kennen als een stille genieter; van het werk dat uit verschillende initiatieven voortsproot, van de rustig tegen de stroom oproeien als iets tegenzat, van de gedachtewisseling met kunstenaars, van de contacten en verhalen in het bestuur. Zijn overlijden- half februari 2023 – kwam niet onverwacht. Pakweg vijf jaar lang deelde hij minutieus het verloop van zijn ziekte en hoe hij daarmee omsprong. Hij ging door met diepgraven naar wat in de wijsgeer Nietzsche allemaal verstopt zat en stortte zich vol overgave op een oude- nieuwe liefde, de cello. En voor Utrechtse Aarde was hij er altijd. Kortom: toch een man met passie!